Als een bliksemschicht baande hij zich een weg door menig vijandelijke linie. In gedachten al bij de voorbereiding van weer een voorzet. En als de voorzet kwam, dan hield het publiek even de adem in en had alle aandacht. Zou het weer lukken, zou de voorzet van die razendsnelle 'Piele' doeltreffend worden afgerond.
Arie Blijham, oftewel de Piele, een bijnaam die Arie als 10-jarig voetballertje kreeg en die hem tot zijn laatste levensdag is blijven achtervolgen. De bijnaam kreeg hij vanwege zijn snelle rushes langs de zijlijn, maar ook dwars door de linies van de tegenpartij.
Als kind van de Slochterstraat was het logisch dat Arie Blijham lid werd van HSC. Hij was 8 jaar toen hij zich er aanmeldde. Op zestien jarige leeftijd werd hij geselecteerd voor het Groninger jeugdelftal, dat tot dat moment alleen maar spelers van Stadse ploegen herbergde. Nadat Blijham met de A-junioren in de districtsselectie had gespeeld maakte hij rond zijn 18e z'n debuut in HSC 1.
"Ik heb nooit last van blessures gehad" , zegt Blijham. "Hoe dat kwam, weet ik niet. Maar ik was nooit voor iemand bang. Ik liep niet met opzet tegen een tegenstander op, maar ik was ook niet bang dat ik een schop kon krijgen. Daarbij komt dat ik ook rustig uitdeelde, als dat nodig was. Ik vond het voetballen vroeger sportiever. De derby's tegen Hoogezand bijvoorbeeld, dat was altijd een sportief feest. Je kende al die jongens al wel. Ja, dat waren altijd mooie wedstrijden met heel veel publiek, 3000 à 4000 man was toen heel normaal. Heel Sappemeer liep dan uit. En ook achter Hommes, waar Hoogezand toen nog speelde, stond het altijd zwart.
Er is in al die jaren natuurlijk veel veranderd in het amateurvoetbal. "Vroeger gingen we nog met de bodewagen van Siep van Zanen naar Wagenborgen", verduidelijkt Blijham. "Als we daar aankwamen dan moesten we ons in een schuur omkleden. Elke speler kreeg een stok waar we onze kleren aan op konden hangen. En na de wedstrijd kreeg je een bak met water waarin je je kon wassen. Kleedkamers waren er niet, Tegen CEC moesten we ons een keer omkleden in het café, op het toneeltje. Na afloop, het was een zonnige dag, sprongen we met z'n allen het diep in. Konden we ons lekker wassen."
Kantines waren er in vroegere jaren natuurlijk ook niet. "Struvé was ons clubhuis" , zegt Blijham. Na afloop gingen we daar klaverjassen en biljarten. Het vertrek was vanaf Struvé, alles was in Struvé. De besprekingen elke zondagmorgen om 11.00 uur. Soms zat er een hapje eten aan vast. Bij uitwedstrijden kwamen de dames dan om half één of één uur en dan gingen we gezamenlijk weg en altijd met de bus." "Er ging in die tijd ook vrij veel publiek mee, er was nog een echte suportersvereniging. Toen we in 1956 kampioen konden worden tegen VAKO ging er een hele rij bussen mee. Dat vergeet ik nooit meer, dat we daar kampioen werden!"
Uitbetaling in karbonades!
Blijham is misschien wel de eerst betaald voetballer die HSC rijk was. Dat zat zo. De Piele had een afspraak met z'n trainer: voor elk doelpunt dat hij scoorde, kreeg hij een karbonade. "Ik heb dat bewuste seizoen heel wat verdiend, want elke donderdagavond na de training kon ik die verdiende karbonades meteen opeten."
"Je bent de hele week aan het werk en zondags is de uitlaatklep!"
Arie bleef zijn hele leven HSC-er dat veranderde nooit. HSC was voor Blijham een gezelligheidsvereniging, dat was toen al zo en dat is het nog steeds. "In de kantine van HSC is het altijd feest. Het is zo belangrijk; voetballen, douchen en dan even bijpraten, dat hoort erbij. Je bent de hele week aan het werk en zondags is de uitlaatklep, zo hoort dat."
Trots
Arie voetbalde ongeveer 50 jaar voor onze vereniging. Hij kijkt er ontzettend trots op terug. "Ik heb promoties en degradaties meegemaakt, waarbij me het kampioenschap in 1956 toch wel heel goed is bijgebleven. We kwamen daarna in de promotiecompetitie volgens mij één punt tekort voor de eerste klasse, toen het hoogste niveau in het amateurvoetbal. In Sleen verloren we toen de beslissingswedstrijd van Borne."
Wat blijft is natuurlijk de herinnering aan die snelle pijl, in Sappemeer natuurlijk Piele. Een speler die vaak op onnavolgbare wijze menig verdediging in de luren legde. HSC heeft aan Arie enorm veel plezier beleefd, net als de vele supporters die destijds de club op de voet volgden. Arie is nog ongeveer 40 jaar lid van oud-HSC geweest waarbij jaarlijks twee uitjes werden gepland. In het voorjaar gingen de mannen en vrouwen gezamenlijk op pad en in het najaar was het de beurt aan de mannen alleen. Een prachtig initiatief, al was het alleen maar om al die mooie herinneringen levend te houden. Naast oud-HSC was Arie ook veel actief bij de onderhoudscommissie. Waar hij veel timmerwerkzaamheden verrichte voor zijn geliefde vereniging. Ook was hij bijna altijd nog aanwezig bij wedstrijden van het eerste elftal op zondag. Kijked naar zijn drie kleinzoons Fabian en Tycho en Mathijs waarvan er twee nu in het eerste spelen. Helaas liet zijn gezondheid het laatste jaar het niet meer toe wekelijks langs de kant te staan, maar onlangs op zondag 20 maart nam Arie langs de lijn afscheid van HSC waarbij HSC met 5-1 won van LEO Loon. Daarentegen zal HSC nooit afscheid nemen van Arie. Voor altijd zal Piele in het hart van de vereniging blijven voortbestaan! Rust zacht lieve Arie.
